Historycznie, kobiety były zniechęcane do udziału w łucznictwie. Uważano, że kobiety są zbyt delikatne i słabe, aby poradzić sobie z łukiem i strzałami, a zatem uważano, że nie mają siły ani wytrzymałości, aby wytrzymać trening fizyczny i kondycję wymaganą w łucznictwie. Ta ideologia została w dużej mierze obalona dzisiaj, a kobiety są teraz częścią tego sportu w dużej liczbie.
Połączenie postępu technologicznego i zmian w normach społecznych doprowadziło do dramatycznego wzrostu liczby kobiet w łucznictwie w ciągu ostatnich kilku dekad. Pierwszym postępem było wprowadzenie kompozytowych łuków w późnych latach 60-tych, które zastąpiły włókno szklane drewnem i aluminium stalą. Łuk z włókna szklanego może być trwale wygięty bez złamania, co oznacza, że można go w pełni naciągnąć bez naciągania. Kobiety nie musiały się już martwić o to, że ich delikatne palce będą łamać drewniane cięciwy, co mogło się łatwo zdarzyć w przypadku łuków tradycyjnych.
Postęp technologiczny trwał do lat 90-tych, kiedy to rozpowszechniły się materiały na cięciwy z włókna węglowego, które są zarówno mocniejsze jak i lżejsze od innych materiałów używanych wcześniej. Takie cięciwy pozwoliły łuczniczkom zwiększyć ciężar cięciwy (ilość siły potrzebnej do pełnego naciągnięcia strzały) bez poświęcania prędkości – to ogromny postęp w stosunku do prostych drewnianych łuków, które wymagały zwiększenia ciężaru cięciwy kosztem prędkości.